Θεόδωρος Καραμπέτσος

Ο Θεόδωρος Καραμπέτσος, Έλληνας γιατρός, εθνικιστής αγωνιστής, δημοσιογράφος, συγγραφέας και διανοούμενος, γεννήθηκε το 1939 στο χωριό Νέα Αβώρανη του νομού Αιτωλοακαρνανίας και πέθανε  στις 4 Ιουνίου 2014 στην Αθήνα, από σύνδρομο πολυοργανικής ανεπάρκειας, που προκλήθηκε από καρκίνο.

Η νεκρώσιμη ακολουθία του έγινε στις 11 το πρωί της Πέμπτης 5 Ιουνίου 2014 στη γενέτειρα του, όπου και τάφηκε η σορός του στον τάφο της οικογένειας Καραμπέτσου. Ήταν παντρεμένος με τη Barbara, την Αγγλικής καταγωγής σύζυγό του που βρήκε τραγικό θάνατο σε δυστύχημα μέσα στο χώρο του σπιτιού τους στην Κηφισιά, κι από το γάμο τους γεννήθηκαν δύο παιδιά, η Κωνσταντίνα και ο Θωμάς.

*Βιογραφία

Κατάγονταν από μεσοαστική αγροτική οικογένεια και γονείς του ήταν ο Κωνσταντίνος και η Ευτυχία Καραμπέτσου. Παρακολούθησε τα μαθήματα του Δημοτικού σχολείου στη γενέτειρα του και της Μέσης εκπαιδεύσεως στο 1ο εξατάξιο Γυμνάσιο Αγρινίου, από το οποίο αποφοίτησε με βαθμό άριστα. Στο γυμνάσιο ήταν συμμαθητής με το [[Σπυρίδων Λεων. Σταθόπουλος|Σπύρο Σταθόπουλο]], με τον οποίο έμελλε να γίνουν φίλοι, ιδεολογικοί σύντροφοι κι αργότερα συγγενείς, όταν ο Σπύρος Σταθόπουλος έγινε ανάδοχος του γιου του Θωμά. 

Από τα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε με εκδοτικές, συγγραφικές και δημοσιογραφικές δραστηριότητες, καθώς μαζί με το [[Σπυρίδων Λεων. Σταθόπουλος|Σπύρο Σταθόπουλο]] και το Δημήτρη Σταμάτη, κοινό φίλο τους, μετέπειτα γιατρό-μαιευτήρα στο [[Αγρίνιο|Αγρίνιο]], ήταν οι εκδότες και συντάκτες της μαθητικής εφημερίδας του Γυμνασίου.

**Πολιτική δράση

***Ιταλία

Σπούδασε κτηνίατρος και δημοσιογράφος στην Ιταλία. Διατέλεσε αρχισυντάκτης της εθνικιστικής εφημερίδος «Αναγέννησις» που κυκλοφορούσε στην Ιταλία και διανέμονταν σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη, ενώ έγραφε ως συντάκτης στο περιοδικό «Il Specio», ''[«Σπέκιο»]'', την Ιταλική αθλητική εφημερίδα «Gazzetta», [«Γκατζέττα»] κι ήταν ανταποκριτής από την Ιταλία για την «Ομάδα», την εβδομαδιαία αθλητική εφημερίδα του «Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη» στην Αθήνα.

Tο 1967, μαζί με τους Σπύρο Σταθόπουλο, Χρήστο Κατσιμπίνη, Σάββα Γιαννίκη, Γιώργο Βεντούρη, Μάριο Ζαχαρούλη, Τάκη Μιχαλόλια, Θόδωρο Κολιγιάννη, ίδρυσαν κι ο ίδιος εκλέχθηκε αντιπρόεδρος του συνδέσμου της «L.E.G.A.-Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.» του Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Ιταλίας και Δυτικής Ευρώπης, στις τάξεις του οποίου συντάχθηκαν περίπου 15.000 μέλη. Πολλά από τα μέλη της ηγεσίας του συνδέσμου, στερήθηκαν στη διάρκεια του Ελληνικού στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου, είτε της δυνατότητας να δέχονται εμβάσματα σε συνάλλαγμα, είτε τα διαβατήριά τους, μεταξύ τους και ο ίδιος ο Σταθόπουλος και ο Βεντούρης. Ο σύνδεσμος είχε εξαπλωθεί σ' ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη. 

Ήταν από τους βασικούς ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Ελλήνων φοιτητών και νέων Επιστημόνων, που το 1968 πραγματοποίησε το Α' Πανευρωπαϊκό Συνέδριο του στη Νάπολι, στο οποίο ο Σπύρος Σταθόπουλος εκλέχθηκε Πρόεδρος, ενώ Αντιπρόεδροι εκλέχθηκαν οι Θόδωρος Καραμπέτσος και Βαγγέλης Χαραλαμπίδης. Στο επόμενο συνέδριο, η έδρα του συνδέσμου για γεωγραφικούς λόγους, μεταφέρθηκε στο Παρίσι. Ευρωπαϊκά περιοδικά της εποχής, μεταξύ τους τα «Espresso», «Panorama», «Europeo» αλλά και το μαρξιστικό «Manifesto», συμπεριλαμβάνουν τον Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. μεταξύ των τριών μεγαλυτέρων επαναστατικών κινημάτων της εξεγέρσεως του 1968, ώστε να προτείνει με άρθρο της η εθνικίστρια δημοσιογράφος Gianna Preda, να μετατραπεί η Ελλάδα σε Κούβα της Δεξιάς.

Συκοφαντήθηκε και κατηγορήθηκε, μαζί με άλλα εκατό περίπου στελέχη του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι., για τη σφαγή της Τράπεζας Εργασίας στο Μιλάνο, μια βομβιστική τρομοκρατική επίθεση, στην οποία υπήρξαν ογδόντα νεκροί και έκτοτε παραμένει δικαστικά ανεξιχνίαστη, ότι ενήργησε στα πλαίσιο ενός ''«...σχεδίου αποσταθεροποιήσεως της Ιταλικής Δημοκρατίας για την επιβολή δικτατορίας»''. Η υπόθεση αποτέλεσε το θέμα βιβλίου με τίτλο «Η σφαγή του κράτους», το οποίο με τη μορφή υποτιθέμενης δικαστικής έρευνας, κατηγορεί τα στελέχη του συνδέσμου, ως υπευθύνους της σφαγής. Τον Ιανουάριο του 1976, οι Σύλλογοι Ελλήνων Σπουδαστών στην Ιταλία, πραγματοποίησαν Γενικές Συνελεύσεις, «Αποχουντοποίησης» όπως ονομάστηκαν, οι οποίες δημιούργησαν ονομαστικούς καταλόγους των φοιτητών που συνεργάστηκαν με το στρατιωτικό καθεστώς και οι σύλλογοι προχώρησαν στη δημοσιοποίηση των ονομάτων και τη διαγραφή τους από τα μητρώα τους. μεταξύ τους και ο Καραμπέτσος.

****M.S.I.

Από τον πρώτο χρόνο της παρουσίας του στην Ιταλία, εντάχθηκε ως στέλεχος στο «Movimento Sociale Italiano», [M.S.I., ελλην., «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα»], και ανήκε στην εσωκομματική τάση του Pietro Cerullo, στελέχους της Νεολαίας που εκείνη την εποχή θεωρούνταν ως ο πλέον ικανός διάδοχος του Τζόρτζιο Αλμιράντε, [Giorgio Almirante], ενώ με τη F.U.A.N., [«Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικιστικής Δράσεως»], το τμήμα της σπουδάζουσας νεολαίας του κινήματος, εκλέχθηκε ως εκπρόσωπος της στο Πανεπιστήμιο της Μόντενα, όπως κι αργότερα στο «Fronte Della Gioventu». Συνέχισε τη δράση του μέσα από τις γραμμές της «Alleanza Nazionale», της οποίας υπήρξε στέλεχος  και ήταν μέλος της R.O.L.A., [Reparto Operazioni Lotta Anticommounista].

Σύμφωνα με δική του μαρτυρία, σε ένα δείπνο στη Ρώμη με τον [[Τζόρτζιο Αλμιράντε|Τζόρτζιο Αλμιράντε]], [Giorgio Almirante], ηγέτη του M.S.I., στο οποίο συμμετείχαν Έλληνες εθνικιστές, εκείνος τους είχε υποδείξει να προσχωρήσουν «...στο μεγάλο κόμμα...», δηλαδή στο κόμμα «Νέα Δημοκρατία», ώστε να δημιουργήσουν ένα «κύτταρο» που θα διαχώριζε τη θέση του την κατάλληλη στιγμή, καθώς στην μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν υπήρχε «εθνικισμός βάθους. Το καλοκαίρι του 1972, όπως διηγηματικά αναφέρει στο βιβλίο του «Οι αντιδραστικοί», είχε αναλάβει την υλοποίηση του «Σχεδίου Q», το οποίο πρόβλεπε βοήθεια προς αντικαθεστωτικούς, αντιπάλους του στρατάρχη Τίτο, βοήθεια που θα έφτανε στη Γιουγκοσλαβία μέσω Τεργέστης. Ερευνώντας την υπόθεση η Ιταλική δικαιοσύνη, μέσω του δικαστή Γκουίντο Σαλβίνι, που ερευνούσε την υπόθεση της δολοφονίας του αστυνομικού Λουίτζι Καλαμπρέζι, ζήτησε στις 17 Μαΐου 1972, δικαστική συνδρομή για το Θόδωρο Καραμπέτσο, η οποία δεν δόθηκε από την Ελλάδα.

***Ελλάδα

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εργάστηκε ως κτηνίατρος στην Κηφισιά, όπου διατηρούσε ιατρείο μικρών ζώων και ανέπτυξε σημαντική φιλοζωική δράση, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες στειρώσεως αδέσποτων ζώων. Δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στον Εθνικιστικό χώρο. Την ίδια εποχή ανέλαβε πρόεδρος στον πατριωτικό σύνδεσμο «Παύλος Μελάς», παράρτημα του πατριωτικού συλλόγου «Ιωάννης Καποδίστριας», στην Κηφισιά. Όταν υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία, ανέλαβε τη σύνταξη της Εθνικιστικής μηνιαίας επιθεωρήσεως «Ανισοφιστικά-Νέα Ενιαία Δεξιά», η οποία είχε εκδότη το Σπύρο Σταθόπουλο κι υποστήριζε το κόμμα «Εθνική Παράταξις». Για τα χρονογραφήματα του καταδικάστηκε και εξέτισε ποινή φυλακίσεως σαράντα ημερών υπηρετώντας στο Β' Σώμα Στρατού τα έτη 1977-1978 και χαρακτηρίστηκε «σταγονίδιο». 

Το 1981, στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ήταν υποψήφιος με το «Κίνημα Ελλήνων ΜΕταρρυθμιστών», [«Κ.Ε.ΜΕ.»], που είχε επικεφαλής τον Παύλο Μανωλόπουλο, πρώην υπουργό κυβερνήσεων του στρατιωτικού καθεστώτος της «21ης Απριλίου», και την ίδια περίοδο ανέλαβε την έκδοση της εφημερίδος «Μεταρρυθμιστής», που ήταν το επίσημο έντυπο όργανο του μεταρρυθμιστικού κινήματος. Το 1983 προσχώρησε στο «Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα», [«ΕΝ.Ε.Κ.»], και το 1985 ήταν υποψήφιος του κινήματος στις Ευρωπαϊκές εκλογές, ενώ την ίδια περίοδο αρθρογραφούσε στις εφημερίδες «Συναγερμός» και «Νέα Θέσις». 

Ήταν ιδεολογικός συνομιλητής και για πολλά χρόνια άμεσος συνεργάτης του Νίκου Μιχαλολιάκου, με τον οποίο διατηρούσε στενή φιλική οικογενειακή σχέση και μετά τη διάλυση του ΕΝ.Ε.Κ., προσχώρησε στο κίνημα «Λαϊκός Σύνδεσμός-Χρυσή Αυγή» και για πολλά χρόνια διατηρούσε τακτική στήλη στην εφημερίδα «Χρυσή Αυγή».

*Συγγραφικό έργο

Έγραψε και δημοσίευσε εκατοντάδες χρονογραφήματα, άρθρα και πολιτικές αναλύσεις, ενώ, εν ζωή, έχει δημοσιεύσει το βιβλίο

* «Οι αντιδραστικοί», το 1988, εκδόσεις «Νέα Θέσις».

Σύμφωνα με το Σπύρο Σταθόπουλο, με το βιβλίο επεδίωξε, «....να βγάλει στην επιφάνεια το μεγαλείο μιας χούφτας εθνικιστών αγωνιστών σ' έναν πολιτικά αφιλόξενο γι' αυτούς χώρο, όπως η Ιταλία της δεκαετίας 1965-75.....», ενώ σύμφωνα με την κριτική του καθηγητή Νικολάου Χαρακάκου, τεράστιο είναι «....το αγωνιστικό, ιδεολογικό, συγγραφικό και φιλοσοφικό εθνικό έργο του αγνού θαρραλέου αγωνιστού...», ''«...ανιδιοτελείς είναι οι αγώνες του εκλεκτού επιστήμονος, διανοουμένου, ιδεολόγου...», ο οποίος «...Έχει θέσει την τεράστια μόρφωσή του στην υπηρεσία της Ελληνοχριστιανικής Εθνικής Κοινωνικής Φιλοσοφίας...».